Wanneer mensen denken aan afvalbeheer, associëren ze dit waarschijnlijk met het storten of verbranden van afval. Hoewel dergelijke activiteiten een belangrijk onderdeel van het proces vormen, zijn er diverse elementen betrokken bij de ontwikkeling van een optimaal geïntegreerd afvalbeheersysteem (ISWM). Zo verminderen behandelingstechnieken het volume en de toxiciteit van vast afval. Deze stappen kunnen het afval omvormen tot een gemakkelijkere vorm van afvalverwerking. Afvalverwerkings- en verwijderingsmethoden worden geselecteerd en gebruikt op basis van de vorm, samenstelling en hoeveelheid van het afval.
Hieronder staan de belangrijkste methoden voor afvalverwerking en -verwijdering:
Thermische behandeling
Thermische afvalbehandeling verwijst naar de processen waarbij warmte wordt gebruikt om afvalstoffen te behandelen. Hieronder volgen enkele van de meest gebruikte thermische afvalbehandelingstechnieken:
Verbranding is een van de meest voorkomende afvalverwerkingsmethoden. Deze methode omvat de verbranding van afvalmateriaal in aanwezigheid van zuurstof. Deze thermische behandelingsmethode wordt vaak gebruikt om energie terug te winnen voor elektriciteit of verwarming. Deze aanpak heeft verschillende voordelen. Het vermindert snel het afvalvolume, verlaagt de transportkosten en vermindert de uitstoot van schadelijke broeikasgassen.
Vergassing en pyrolyse zijn twee vergelijkbare methoden. Beide ontbinden organisch afval door het bloot te stellen aan lage zuurstofconcentraties en zeer hoge temperaturen. Pyrolyse verbruikt absoluut geen zuurstof, terwijl vergassing een zeer lage zuurstofconcentratie toelaat. Vergassing is voordeliger omdat het verbrandingsproces energie terugwint zonder luchtvervuiling te veroorzaken.
Open verbranding is een traditionele thermische afvalverwerkingsmethode die schadelijk is voor het milieu. De verbrandingsinstallaties die in dit proces worden gebruikt, beschikken niet over apparatuur voor verontreinigingsbeheersing. Ze stoten stoffen uit zoals hexachloorbenzeen, dioxinen, koolmonoxide, fijnstof, vluchtige organische stoffen, polycyclische aromatische verbindingen en as. Helaas wordt deze methode nog steeds door veel lokale overheden wereldwijd toegepast, omdat het een goedkope oplossing biedt voor vast afval.
Stortplaatsen en stortplaatsen
Sanitaire stortplaatsen bieden de meest gebruikte oplossing voor afvalverwerking. Deze stortplaatsen zijn bedoeld om het risico op milieu- of volksgezondheidsrisico's als gevolg van afvalverwerking te elimineren of te verminderen. Deze locaties bevinden zich op plaatsen waar landschappelijke kenmerken als natuurlijke buffer tussen de omgeving en de stortplaats fungeren. Zo kan het stortgebied bestaan uit kleigrond die zeer resistent is tegen gevaarlijk afval, of gekenmerkt worden door de afwezigheid van oppervlaktewater of een lage grondwaterstand, waardoor het risico op waterverontreiniging wordt beperkt. Het gebruik van sanitaire stortplaatsen brengt de minste gezondheids- en milieurisico's met zich mee, maar de kosten voor de aanleg van dergelijke stortplaatsen zijn relatief hoger dan bij andere afvalverwerkingsmethoden.
Gecontroleerde stortplaatsen zijn min of meer hetzelfde als sanitaire stortplaatsen. Deze stortplaatsen voldoen aan veel van de vereisten voor een sanitaire stortplaats, maar missen er mogelijk een of twee. Dergelijke stortplaatsen kunnen een goed geplande capaciteit hebben, maar geen celplanning. Er kan geen of slechts gedeeltelijk gasbeheer, basisregistratie of regelmatige afdekking zijn.
Bioreactorstortplaatsen zijn het resultaat van recent technologisch onderzoek. Deze stortplaatsen maken gebruik van superieure microbiologische processen om de afbraak van afval te versnellen. De regulerende factor is de continue toevoeging van vloeistof om een optimale vochtigheidsgraad voor microbiële vertering te behouden. De vloeistof wordt toegevoegd door het percolaat van de stortplaats te recirculeren. Wanneer de hoeveelheid percolaat onvoldoende is, wordt vloeibaar afval zoals rioolslib gebruikt.
Bioremediatie
Bioremediatie maakt gebruik van micro-organismen om verontreinigende stoffen uit verontreinigde bodems of water af te breken en te verwijderen. Het wordt vaak toegepast bij de behandeling van olielozingen, industrieel afvalwater en andere vormen van vervuiling. Het komt vaak voor bij verontreinigde locaties en bepaalde soorten gevaarlijk afval.
Composteren is een andere veelgebruikte afvalverwerkings- of -verwerkingsmethode. Het is de gecontroleerde aerobe afbraak van organisch afval door de werking van kleine ongewervelden en micro-organismen. De meest voorkomende composteringstechnieken zijn statische stapelcompostering, ongediertecompostering, zwadencompostering en compostering in vaten.
Anaerobe vergisting maakt ook gebruik van biologische processen om organisch materiaal af te breken. Anaerobe vergisting daarentegen gebruikt een zuurstof- en bacterievrije omgeving om het afvalmateriaal af te breken, terwijl compostering lucht nodig heeft om de groei van microben mogelijk te maken.
Het is essentieel om rekening te houden met de specifieke kenmerken van het afval, de milieuvoorschriften en de lokale omstandigheden bij het kiezen van de juiste afvalverwerkings- en verwijderingsmethode. Geïntegreerde afvalbeheersystemen die meerdere methoden combineren, worden vaak gebruikt om diverse afvalstromen effectief aan te pakken. Daarnaast spelen publieke bewustwording en deelname aan afvalvermindering en recyclinginspanningen een cruciale rol in duurzaam afvalbeheer.
Plaatsingstijd: 20-12-2023